Het is ochtend en ik werd wakker in een hotel nadat ik de dag ervoor een rustdag had genomen. Het matige hotel ontbijt had ik opgesnaveld en ik genoot nog van een lekker kopje çay (traditionele Turkse thee) voordat ik weer op de benenwagen stapte. De volgende bestemming zou ergens net buiten de stad Rize zijn, om daar nog voor een laatste keer wild te kamperen. De laatste keer voor een tijdje, aangezien in Georgië elke vorm van kamperen verboden is als gevolg van de pandemie.
Met m'n bepakte fiets begon ik aan de fietsroute naar de volgende bestemming. Het was droog, de zon scheen en ik had weer zin om veel kilometers af te leggen. Eerst moest ik de grote stad Trabzon uit zien te komen, wat vaak nog wel een gedoe is. Het is namelijk super chaotisch in een stad hier in Turkije. Gelukkig ging het allemaal vrij vlot en fietste ik op de vluchtstrook van de snelweg steeds verder weg van de drukte. Plotseling moesten mijn benen harder werken, en dit kwam niet door een of andere steile helling. Daarnaast hoorde ik ook dat er iets aanliep bij het achterwiel. Nieuwsgierig keek ik naar beneden om te kijken of ik de oorzaak in een oogopslag kon vinden. Dat lukte helaas niet, dus stapte ik met tegenzin van m'n fiets om het achterwiel grondig te inspecteren. Al snel zag ik waar het probleem zat en dit creëerde lichte wanhoop bij mij. De buitenband was namelijk gescheurd. Een bubbel van de binnenband liet zich zien en als ik hiermee door zou fietsen, dan zou de band binnen enkele meters gaan klappen. Ik moest naar een fietsenwinkel, dat was duidelijk. Er moest een nieuwe buitenband op, anders zou ik die vele kilometers op m'n buik kunnen schrijven. Ineens hoorde ik een harde knal en zag ik dat de binnenband het had begeven. Er zat één groot gat in de binnenband en het was onmogelijk om die nog te kunnen plakken. De binnenband moest ik gaan verwisselen en de scheur in de buitenband probeerde ik met naald en draad bij elkaar te houden. Op deze manier probeerde ik terug te gaan naar de stad om de dichtstbijzijnde fietswinkel te bezoeken.
De gesprekken gingen verder en hij begon meer over zichzelf te vertellen. Op een geven moment vertelde hij dat hij vijf jaar had vastgezeten. Daar schrok ik een beetje van en nieuwsgierig vroeg ik door om erachter te komen wat de reden daarvoor was. Hij legde het uit in gebarentaal. Hij gebaarde dat hij een voorwerp in zijn handen vasthield, vervolgens ging hij met dat denkbeeldige voorwerp razendsnel naar zijn buik en begon heen en weer te slaan op zijn lichaam. Nu schrok ik mijzelf echt kapot en ik wist direct waarvoor hij had vastgezeten. Hij stak nog twee vingers in de lucht om aan te geven dat het om 2 slachtoffers ging. Deze man - waarvan ik dacht dat hij sympathiek was - had 5 jaar vast gezeten, omdat hij 2 personen neer had gestoken. Er gingen veel gedachtes door me heen op dat moment en ik wist niet goed wat ik moest doen of hoe ik moest reageren. Maar ik bleef positief en ik dacht: deze meneer is ontzettend aardig tegen mij en hij heeft er vast van geleerd. Ik besloot verder door te vragen en kwam erachter dat het pure zelfverdediging was. Toch vond ik het heel bizar dat iemand twee personen kan neersteken. Naarmate we meer gesprekken met elkaar hadden gevoerd kreeg ik toch een beetje vertrouwen in deze ex-gevangene.
De thee hadden we op gedronken en nu was het tijd om de buitenband te gaan verwisselen. Na een hele routebeschrijving mee te hebben gekregen zat ik op de geleende fiets richting de fietsenwinkel. Hier rechtdoor, over de brug, vervolgens links, links aanhouden en doorfietsen tot dat je een fietsenwinkel tegenkomt. Ik had er alle vertrouwen in dat dat mij ging lukken, maar na 5 minuten fietsen was ik nog geen fietsenwinkel tegengekomen. Tijd om weer rond te vragen. Met behulp van Google Translate vroeg ik aan een automonteur naar een fietsenwinkel. Die vertelde mij dat ik de andere kant op moest gaan. Door die informatie werd ik een klein beetje gefrustreerd. Mijn buitenband was kapot, al mijn spullen lagen bij een ex-gedetineerde en nu kreeg ik een andere routebeschrijving te horen. Ik bedankte de man en vond het tijd om Google Maps te openen en zelf op zoek te gaan naar een fietsenwinkel. Nog 500 meter, en dan zou ik er zijn. Daar ging ik weer, op een veel te kleine fiets waarvan de remmen het niet deden, één hand aan het stuur en in de andere hand zat mijn gescheurde buitenband, zoekend naar de fietsenwinkel. Ik kwam op de locatie die Google Maps aangaf, maar er was geen fietsenwinkel te bekennen en er zat niks anders op om weer rond te vragen. Gelukkig kreeg ik te horen dat de fietsenwinkel twee straten van mij vandaan was, en duurde het dus niet lang meer voordat ik eindelijk een nieuwe buitenband zou hebben.
De buitenband had ik verwisseld voor een nieuwe en met een kleine glimlach op mijn gezicht kon ik weer terug naar waar ik mijn fiets had achtergelaten. De glimlach verdween snel toen de gedachtes door m'n hoofd spookte dat deze ex-gevangene misschien wel toch niet zo sympathiek zou zijn en dat hij er vandoor zou zijn gegaan met al mijn spullen. Nerveus en wantrouwend zat ik op de fiets te hopen dat al mijn spullen er nog zouden liggen. Gelukkig ging de weg terug vele malen makkelijker dan de heenweg. Nu hoefde ik niet rond te vragen, maar hoefde ik alleen maar mijn geheugen te gebruiken. Hier rechts, dan oversteken, dan links, met de bocht mee naar rechts, richting de brug, oversteken en dan zou ik er zijn. Op 400 meter afstand probeerde ik met half dichtgeknepen ogen alvast te kijken of ik een fiets kon onderscheiden van de overige vormen in de verte. Helaas ging dat behoorlijk lastig en moest ik in spanning doorfietsen. Nog 350 meter, 300 meter, nog steeds kon ik niks zien. 250 meter, 200 meter, 150 meter, en daar zag ik wat: mijn fiets! Het was een hele opluchting toen ik zag dat mijn fiets en alle overige uitrusting precies op dezelfde plek lag als waar ik het had achtergelaten. "Teşekkür ederim", riep ik naar de - toch wel gebleken - oprechte man, die mijn fiets bewaakte en ondertussen druk bezig was met onderhandelen over de prijs van zijn vis met een klant. Ik dacht bij mijzelf: vooroordelen kan ik beter niet zomaar gaan trekken. Wat iemand gedaan heeft in het verleden, hoeft niet per se te betekenen dat het daardoor een persoon is met kwade bedoelingen.
